Saturday, June 13, 2015

Aiséirí

Aréir, óiche Daordaoin 4ú Meitheamh i Teach Scríoba, baileadh cháirde Pléaráca le haghaidh a shochraid.

Máirtín Tom Shéanín a bhí mar fear an tí agus bhí ceol againn uaidh Sonaí Choilm Learaí agus a chlann. Bhí damsha agus go leor daoine ag insint a shean scéaltaí faoi Pléaráca.

D'inis Jackie Mac Donncha a scéalta fhéin faoi Pléaráca Chonamara tríd na bliantaí agus bhí máthair Pléaráca, Mita ag sileadh deoraí ar a bhfuil imigh.

Chuala muid dánta is orán ar an sean nós. Thugú dán iontach láidir faoi an Éirí Amach le teanga saibhir agus paiseanta.

Ní raibh aithne agam ar leath acu agus is dóigh liom bhí siadsan mar a chéile maidir liomsa!

Cé shí sin Peigí? 'Oh sin í Caitlín agus tá seachtar clainne aici agus tá a fear chéile taobh thiar dhuit! Is iontach barúil an duine í Peigí, bíonn sí ag gáire i gconaí.

Uaidh an Ceathar Rua thánaig Deirdre Ní Donnacha, ach mo léin níor chás sí aon óran dúinn. Bíonn Deirdre ag obair don FÚNG ( ..Údaras na Gaeltachta!) agus sáir obair a dheannann sí go gach duine a bhfuil ar scéim aici. Mar a dúirt me léi go minic, is í an BSW (Best Sa West) agus sin gan aon BS!

Thánaig an réalt uaidh na aerthonnta Barbara Nic Donnacha isteach agus lás sí an campa suas ar an bpíonnta lena miongáire. Thasta sé mar bhí muid striompaí ag an fuacht! Bhí Barbara ag breathnú deich blian níos ógaidh lena fringe! Cás reguest dhom Barbara! :)

D'oibre mé fhéin agus Barbara le chéile ag an ám chéanna i Pléaráca agus bhí ann craic againn i gconaí le chéile. Bhí miongáire ag Barbara gach lá.

Ar an úrláir an Oiche uilig bhí Máire-Áine lena gravity defying six inch heels agus a cosaí galánta! Iontach le haghaidh na súile.

Bhí Agatha ann uaidh an Phólainn agus bhí sí ann tógaidh le Conamara agus go mór, mór an fharraige.

Is minic a bhí mé fhéin thall sa Phólainn so bhí suim agam fháil amach cé as í. Bresslau a dúirt sí, Oh deir mé fhéin, sin Wroclaw sa phólainnais nach é?

Bhí iontas an domhain uirthi go raibh a fhios agam, awh mar a  dhúirt mé fhéin leí, bféidir go bhfuil Conamara i fhad ó bhaile ó go leor áiteanna ach tá a fhios againn go leor anseo!

Bhí mé ag iarraidh dul ag caint le ÍNFAA (Í Nach Féidir A Ainmnú) tríd an oiche ach theip orm le gach iarracht. Sa deireadh d'iarr mé uirthi, Bhfuil tú ag iarraidh dul amach le haghaidh damhsa? Cás sí agus dfreagair sí mé go géar, Tá mé dul abaile anois! Níl tada níos cásta ná dáthúil ná bean cantalach! Jesus, mná!

Tríd an óiche, nuair a bhí daoine ag caint faoi Pléaráca liú anas gach duine an focal, Clann agus ar nós gná clann, bíonn ceangal ann i gconaí.

Bhí an tádh orm fhéin gcur caith mé blian ar scéim ag obair ann. Má bhí ort a bheith ar scéim, Pléaráca an áit is fearr a bheith ann!

Tríd na laethantaí a bhí mé ag obair ann, d'ól mé neart tae agus bhí neart ám i gconaí le haghaidh píosa comhrá.

Beidh mé ag gáire go deo liom fhéin faoi an agallamh a rinne mé an céad lá le Pléaráca. Bhí mé comh diúltach faoi gach rud agus dúirt Peigí agus í ag gáire, Ní bheadh fhios agat Ruairí, b'féidir go thaitneach sé leat!

Bhí an ceart aici, thaitne sé go mor liom agus ní raibh mé ag iarraidh é a fhagáil nuair a thánaig an críoch.

Ag obair i Pléaráca ní fhaca mé súil le súil le Ínfaa (ta sé seo ar nós Voldemort as Harry Potter) i gconaí tríd an blian. Bhí Ínfaa ar nós an aimsir i gConamara, amantaí deacar chuir suas le ach amantaí eile rinne Ínfaa an lá níos fearr, díreach mar dheall go raibh sí timpeall. Nuair a bhfuair tú meangadh gáire uaidh Ínfaa bhí sí ar nós an grian, rud nach féidir a rá i ríomh faoi Voldemort!

Óiche Déardaoin bhreathne sí ar nós Lus na Gréine, álainn ar fad, mór an trua go raibh sí comh cantalach!

Ag leath uair tar éis a haon chuir muid críoch leis an óiche le gach duine ar an úrláir ag damhsa go h-órán Johnny Cash, Folsom Prison Blues.

Tá súil agam as Sochraid Pléaráca go tiocaidh an Aiséirí.

Seo ár cúltúir is ár stáir, tá dulgas orainn, é a cionnáil beo fiú muna bhfuil na smointe sin ag Údarás na Gaeltachta.

No comments:

Creation

Creation
Creation is a very textured piece, people are inclined to touch it, which is unusual for a painting I think, I know when I see a sculpture that I like I want to touch it, I think most galleries have it all wrong with all their signs of don't touch, work is made to be touched!

Poppies in the Wind

Poppies in the Wind
Poppies are my favourite flowers, simple and so vibrant. We all can identify them, are drawn to them. In each of our lives we all need to get away from our world, you can step into the painting and you are walking through the cornfield, the poppies welcoming you, it is a place of warmth and protection, you emerge relaxed in the knowledge that you have found a place to go whenever you need those moments of escape.